Sorry, you need to enable JavaScript to visit this website.

O GALP Ría de Pontevedra entrevista á propietaria do Restaurante O Bruño de Cangas no marco da campaña #QuedaCoNosoMar

Desde o GALP Ría de Pontevedra falamos con Adriana Barreiro, propietaria do Restaurante O Bruño de Cangas, para saber como están a afrontar esta crise sanitaria desde a hostalaría.

- Sodes un negocio familiar. Cóntanos un pouco da vosa historia.
Abrimos en Cangas en xuño de 2007, a finais de 2006 pechamos un restaurante que tiñamos en Poio, en Samieira. Somos un negocio familiar formado polo meu marido Roberto e máis eu e cinco empregados. Ademais, temos tres fillos e a maior xa está bastante integrada no restaurante, axúdanos moito e apórtanos cousas novas como é o manexo das redes sociais, temos Facebook e Instagram.

- En 13 anos de traballo superastes diversos contratempos. O impacto desta crise sanitaria lévase a palma?
Non hai dúbida de que no noso sector estamos condenados a ser emprendedores toda a vida e a reinventarnos cada vez que as circunstancias o pidan. O que era un restaurante antes non ten nada que ver co que é agora. Cando empezamos no 2002 si que tiñamos un restaurante propiamente dito, pero cando abrimos en Cangas xa foi un negocio diferente, máis dinámico, máis adaptado a todos os públicos e superamos a anterior crise traballando nesta liña, consolidándonos pouco a pouco e conseguindo unha clientela fiel.
A crise sanitaria é unha crise a outro nivel, totalmente diferente, e crea un pouco de frustración porque non sabemos moi ben como afrontala. No noso caso decidimos tirar polo delivery e está tendo boa aceptación.

- Como xurdiu a idea e como vos organizastes para poder levalo a cabo?
Puxémolo en marcha a finais de abril, despois dunha semana dándolle voltas. Aquí non te podes durmir, tes unha idea, madúrala e lánzala. Se sae ben, estupendo, e senón tampouco teriamos perdido tanto, ao fin e ao cabo non podiamos abrir ao público.

- Cantas persoas estades a traballar?
O meu marido leva a cociña, eu levo os pedidos e a miña filla maior é a encargada de organizar os pedidos, atender o teléfono e facer as entregas presenciais no Bruño. Logo temos á axudante de cociña, Margarita, que estivo con nós desde que empezamos a fraguar a idea e, recentemente, sacamos do ERTE a María que se ocupa do salón-comedor tamén desde que volvemos abrir ao público.

- En canto á clientela, comentabas que a súa resposta está sendo boa.
Si, moi boa. Comezamos o mércores da semana forte, que foi a do 1 de maio e o Día da Nai. É un negocio diferente ao restaurante típico e está empezando, pero pode ter moi boa proxección de futuro. Estamos na zona do paseo marítimo e abarcamos todo o que é Cangas e a súa periferia, achegándonos a todas as súas parroquias. Á parte, tamén repartimos en Moaña e Bueu, onde temos moita clientela.

- Traballades unha zona xeitosa.
Aínda a semana pasada levei unhas parrilladas de marisco a Cela, pasando xa a Praia de Agrelo! Ou sexa que hai un nicho de mercado e pódese aproveitar este tirón. Todas as mesas que non poidamos ter fisicamente no restaurante, intentaremos telas fóra para poder manter aos nosos empregados e incorporalos a todos.

- Coa entrada na Fase 2 da desescalada xa se permite o consumo dentro dos restaurantes cun límite de persoas. Moitas reservas á vista?
O martes (26 de maio) foi o primeiro día que abrimos ao público e as seis mesas que tiñamos dispoñibles ocupáronse. Penso que se ocuparán practicamente todas cada día. No restaurante estamos facendo o mesmo horario que antes do peche, de noite só traballamos de venres a sábado. Despois, a partir do 15 de xullo, adoitabamos abrir todos os días e este ano intentaremos facer o mesmo, a ver como se dá a situación. Tamén estamos valorando a posibilidade de pedir unha terraza abaixo, na fachada do restaurante, esperemos que nola concedan porque iso permitiríanos poñer seis mesas máis e aí, ao aire libre e diante do mar, sería unha marabilla.

- Védeslle futuro ao servizo de comida a domicilio máis alá desta situación?
Vémolo claramente. Por iso estamos traballando en todos os apoios informáticos que necesitamos: a páxina web, a aplicación para o móbil ou o código QR para activar as cartas. É un negocio que pode rodar e funcionar por si mesmo.

- Navallas ou lumbrigante á prancha son algúns dos pratos que ofertades actualmente. Durante o confinamento mantivestes a mesma carta ou modificástela?
A nosa carta de restaurante é máis completa e complexa ca os pratos que ofertamos no delivery. Xa que esta carta montouse pensando nun sistema de traballo que puideran desenvolver sos Roberto e Margarita na cociña, que fora o máis rápido e cómodo posible e que nos permitira mobilizar as mercadorías que quedaron paradas. Date de conta que tivemos que pechar un venres pola noite con toda a compra feita para esa fin de semana e o Día de San Xosé. Prefiro non gañar nada e mover o produto para intentar recuperar unha parte do que custou e pagarlle aos provedores.
Ese foi o plan inicial e posteriormente fomos probando con novos pratos para ver que saída tiñan. Agora, iremos rotando sempre produto do mercado, de importación non vén nada, nin marisco, nin peixe, e se nun momento dado teño que mercalo para un menú pechado, cómproo e o cliente sábeo. É a nosa liña de traballo, respectar e coidar o produto de aquí. De feito estamos adheridos á marca pescadeRías.

- Cales son os pratos máis vendidos?
Parecerache curioso, pero vendemos unha porrada de arroz con marisco, lumbrigante, chalanas de polbo, e as empanadas de xoubas e berberechos tamén gustaron moito. Quizais o que menos se vendeu foron as carnes, as sobremesas e a bodega.

- Baixastes o importe do pedido mínimo a 12 euros, adquiristes novos envases, en definitiva, puxestes en marcha diversas medidas para continuar a ofrecer un bo servizo.
Tomamos a decisión de baixar o prezo mínimo do pedido pensando na zona centro de Cangas para mobilizar á xente a pedir ao Bruño. Neste sentido, ofrecemos combos de pratos, que non teñen moita rotación pero que nos dá pena quitalos da carta porque son moi bos, para a animar á clientela a probalos.

- Tivestes que facer fronte a novas normas de hixiene e seguridade. Como foi o proceso de incorporalas á vosa rutina?
Aínda que nos poida resultar molesto e incómodo o uso da máscara e os guantes, entendemos que ten que ser así. Ademais, a limpeza das mans é constate.
En canto ás rutinas de desinfección do espazo xa as viñamos realizando. Agora faise máis fincapé na limpeza das cadeiras cando se levanta unha mesa, nos pomos das portas ou nos mostradores. Son cousiñas que tes que incorporar á túa rutina pero que non teñen máis inconveniente.

- Actualmente estades situados en Cangas pero proximamente trasladarédesvos a Sanxenxo. Adiántanos algo deste novo proxecto.
Vai seguir sendo un negocio familiar aínda que seguiremos a necesitar o mesmo persoal durante a tempada baixa e o dobre, para a alta. Xa que nos imos dedicar a isto o resto das nosas vidas queremos estar cómodos e ofrecerlle a mesma comodidade á nosa clientela con espazos amplos, vistas bonitas, aire acondicionado, aparcamento. Temos previsto preparar unha zona para eventos e meternos cos afumados, que aquí non temos posibilidade de facelos.
É un espazo máis grande ca este. Na parte de abaixo quedará un comedor adaptado para persoas con discapacidade, no que imos conservar a lareira orixinal, e as vistas serán á nosa terraza, ao hórreo e á finca e, no caso do comedor de arriba, darán ao exterior e serán espectaculares.
Nós viviremos alí tamén para facilitar a conciliación entre a vida laboral e familiar.

- En todo este tempo mantivéstesvos activos, seguistes a traballar e a demostrar un forte compromiso co noso mar. Que lle depara o futuro ao Bruño e, en xeral, ao sector da hostalaría?
O Bruño somos Roberto e máis eu, o equipo que está con nós e os nosos fillos e creo que temos un futuro brillante por diante, o que nós facemos moi pouca xente está disposta a facelo. Hai que ter moito espírito de sacrificio, compromiso e vontade por reinventarse e iso é un valor seguro sempre, esteamos onde esteamos e fagamos o que fagamos.
En canto á hostalaría, penso que necesita dunha maior profesionalización; para dedicarse a ela ten que ser por vocación senón é imposible. Da xente que se dedica de forma casual sae unha hostalaría mediocre e iso cara afora non creo que nos compense. Esta crise, como todas as crises, vai ser unha criba tamén e quedaremos os que realmente somos profesionais e vivimos disto, a pesar de non levar moitas veces un soldo á nosa casa.